سعی روزی داشتم آخر ندامت پیش رفت

آسا هر سود ن دست اندکی ز خویش رفت

عالم اسباب هستی چون عدم چیزی نداشت

هر که را دیدیم درویش آمد و درویش رفت

آه از آن مغرور بی دردی کزین ماتمسرا

همچو اشک دیدهٔ بی نم تغافل کیش رفت

صد سحر شور تبسم داشت لعلش لیک حیف

این نمک پر بیخبر از سینه های ریش رفت

صبح هر اقبال غافل از شب ادبار نیست

ای بسا حسنی که از خط ، سر به جیب ریش رفت

پیرو خلق دنی بودن زغیرتهاست دور

شیرمردان را نباید بر طریق میش رفت

زبن ندامت جز تحیر با چه پردازدکسی

عمر فرصت در نظر کم آمد از بس بیش رفت

امن خواهی تشنهٔ تشویش طبع کس مباش

خون فاسد روزگارش در خمار نیش رفت

شغل اعمال دگر، بسیار بود، اما چه سود

هرکه در بزم خیال آمد خیال اندیش رفت

چارهٔ این درد بی درمان ندارد هیچ کس

مرگ پیش آمد زمانی کز نفس تشویش رفت

با ادب جوشیده ای بیدل ز هذیان دم مزن

موج گوهر بسته را شوخی نخواهد پیش رفت